Kırmızı soluğunu şimdi çevirip de bakma bize lütfen..Makamını bilmediğin bir şarkı söylüyor insanlık.Notaları keşmekeş içinde;anlayamazsın.Kargalar bile anlamıyorlar ki ;bu bozuk senkrona gülüyorlar.. Sızın artmasın olduğun yerde;sızımsa dinmesin.Dinmesin ki; her yeni doğan çocukla insanlıktan umudunu kesmediğini düşünenlerin tanrısına ben de acı ile gülümseyebileyim.Sonrasında iyilik güzellik demek isterken önümüze çıkan taşlara takılıyorum; burada..Bu sefer olmuyor;zira,

Sırtınızda oraklarla
girdiğiniz tarlaların,
biçilen ekinlerin,
tarihlenen ekimlerin ardısıra;
ayakta alkışlanan ve örse vuran çekiçlerinizin
bekçisi şimdi bu korkuluklar.
çöpten,samandan;
ağzında duyamadığımız binlerce
lakırdı ile kargaları kovuyorlar;
Lak lak ..karga gak..!

Kışın dibi // İzmir

hoşça kal

Kalp ağrısı ile karışık sırt ağrısı..Rutubetten diyor Turan Reis; dizlerimde de bir sızı..

“siyatiklerin azmıştır üstad..Bu havalara alışkın değilsen vay haline ;hele ki yaşın 50 yi geçmişse..”

Geldiğimden bu yana çok yağmur yağdı burada hala yağıyor .Birara dolu bile yağdı.Fırtınayı hiç saymıyorum..Şimdi ise kırık bir ışık var kasabanın üzerinde;her an tayfını oluşturmaya hazır..Alaim-i sema der eskiler,ebem kuşağı..Gökkuşağı işte bildiğin.Oluşacak gibi duruyor ;sanki elimi uzatsam,dokunsam, renkleri elime bulaşacak..

Peki ya ben nasılım ?

Günlerimin ve uykularımın düzensiz gidişatını bir yana bırakıp yazmanın ve okumanın tadını çıkarıyorum..Sana ,kendime ve başkalarına. Parasızlığın,derdimi alan şaraplarımın ,oltama takılan balıkların vefasını nasıl öderim bilmem..Beni hiç yalnız bırakmıyorlar.
Ne kadar oldu geleli,daha ne kadar kalırım burada bilmiyorum..Giderken haber vermediğim için bu sitemin,bu öfken biliyorum..Bir soluğa,bir es e ihtiyacım vardı benim de.

Son görüşüm seni gözümün önünden gitmiyor;gülümseyen gözlerin hele..

İyi ol,güzel ol sen..ve mektuplarımı bekle.

..Nasılsa buradaki varlığım;uzun mektuplara gebe..

“hoşça kal ayrıkotu,

hoşça kal..!”

sabah huysuzluğum

Yeşil çuhanın lekelerini sayarak ,kirlerinin nasıl çıkarılacağına akıl yoruyorum bir saattir..Sonra,tavana-sağlam-asılmış televizyondan Ayşe Teyze çıkıp,yıllarının kimya bilgisi ile “Ace evladım!Ace kullanmalısın” diyerek endişelerimi atmamı sağlıyor üzerimden..Evet Ayşe Teyze,yeşil çuhanın kahverengi kahve lekesi için “Ace” kullanılmalı.Eyvallah;ya kalpteki lekeleri ne ile çıkarırsın Ayşe Teyze ? O konuya bir formülün var mı..?Mümkünse artık gidip torunlarını falan büyüt-sen..!
Eziyetim;çaycı amcanın TV kanalını değiştirmesi ile biraz olsun azaldı.Bir sabahçı kahvesinde çayımı bekliyorum.Bu sefer beklediğim sadece çay,sen değilsin.Kaçıncı çayım senden sonra içtiğim;bilmiyorum..Üzerine kaç bardak çay kokladım onu da unuttum..Sadece bir bardak çay istiyorum şuan;demli,ince belli,şekersiz..Tavşan kanı..
Tavşanın kanını içmek fikri birgün olsun soğutmadıysa şimdiye kadar bizi çay içmekten..Genlerimizdeki vampir dominantlığını aklıma getiriyor bu durum; hemen ertesinde değişen kanaldaki adam da öyle diyor.Sabah belgeseli;Yay-Çep’in kımıllı böceklerinden beri merak etmediğim börtü böceği anlatıyor adam..Oysa ben vampirleri merak ediyorum;onlarla röportaj yapıp ;”kanımı emin..!”diyesim geliyor.0 Rh (-)..Kanımdan geliyor işte olumsuzluk;her şey negatif..
Belki de kan nakli gerek kimbilir..
Akşamdan kalma telaşlarım,dingin bir denizin üzerinde salınıyor bu sabaha doğru.Berrak,durgun,buz gibi bir denize bakıyorum,sen uykunda düşlerini sayıklarken.Kafamda bir ağırlık;yine onu evde bırakıp gelmek istemiyorum..Ürkütücü oluyor kafasız,otobüslerde,böyle kahvelerde..İyisi mi bir bank bulup uyumak saçak altında;zira yağmur yağmakta şehrimde,her şey sırılsıklam..
Deniz biraz daha yükseldi azönce.Gel-gitlerinden yorgun; bu sabah yağmurun eşliğinde.

Erguvanlar açtığında

Orada olmayacağım.

Issız,sakin kıyılarına,

yengeçlerin kollarında saklanan

yavrularına

ve kayalıklarına,

haber salıyorum..

Artık,tüm çıplaklığın baki bende;

uyku arası mahmurluğundaki

huysuzluğun..

Bir daha ne zaman uyanırız bilinmez ki.

zaten çoktan haketmiştik bu uzun uykuyu..

gün sönmüş koynunda denize batarken.

suskunluğuna güveniyorum şimdi ;

çok konuştuğum günlerimi affet

affet ki;

acımasın yanıma aldığım anılarım,

karayazgılı bir şehre giderken ,

tek kollu çocukluğuma..

“Seninle her konuştuğum an, bana “ilham” olarak geri dönüyor” demiştin o sabah..Az sonra ayrılıp;sen doğuya,ben batıya doğru yola çıkacaktık..Tam ayrı yönlere..Zaten apayrı yönlerden gelmiştik bu noktaya..Uzun süredir orada duruyordun;farkındaydım,farkındaydın..Aramızdaki farkı da biliyorduk..Yanıtını ancak çok uzun cümlelerle verebileceğim sorular soruyordun bana..Anlatmaya başlarsam ,uzun bir yolculuğa çıkmamız gerekecekti seninle.O yüzden durdum.Tam ayrıldığımız noktada.Artık hayatlarımızın farklı yönlere doğru gittiğini anlamıştık ikimiz de .Biliyorduk;bir daha birbirimizin yoluna çıkmayacaktık..Ama sen bana,ben sana ilham vermeye devam edecektik..Bir Haziran sabahında,yaza yüz tutmuş metinler yazdıracaktın sen bana , doğudan batıya..
Seviyordum cümlelerini,bana yakınlar,benden bahsediyorlardı sanki..Durup düşünüyordum çoğu kez;”benim için mi yazdı acaba?” diye..Sanmam..Kırılmış bu dalın artık rüzgarı bile affetmeye tahammülü yok çünkü..
Sanırım tüm bunları ikimiz de hakettik.Artık bununla yaşayacağız;sen doğuda ben batıda..Sen doğunun yasemen kokulu odalarında sevişeceksin kimonosundan sıyrılmış çekik gözlünle;ben sirtakisinde terleyen esmerimle;kanomda kürek çekerken..Yeterince uzaklaşınca birbirimizden;belki o zaman..Uzaklara efil efil esmenin tadını çıkaracağız..
“İyi ki o noktada durmuşuz” diye bir oh çekeceğiz içimizden..İstediğimiz sadece bir çay içimlik mola idi hayattan..Tam noktasında,şekersiz,demli bir çay..
Sonrası iyilik,güzellik işte..

kalemimdeki çözülüşün rahatlığı *

Şaşkınlığımın yanında,hüzün de bıraktım ardımda sana biliyorum;seni terk edip gitmek istemedim karanlığın içinde öylece..
“hepimiz güçsüzüz aslında” demiştin,ağzını şişeden tam anlamıyla çekerken.Gitmemi istemiyordun;anlamsız sorular sorup,aklımı karıştırmaya çalışıyordun kendince.Yanılıp da gitmemem için.Yanında olmamı istiyordun;sanki uzun süredir aradığın birisi gibiydim.Yanıbaşında oluşum yetmiyordu sana.Yarını istiyordun benden;öteki günü ve diğer günleri de. “niye gidiyorsun ki?”diyordun.Daha yığınla yapacağımız şey vardı sana göre.Oysa ki;birgün önce beni tanımıyordun bile..
Belki de hiç düşünmemiştin bunu; birgün önce beni tanımadığını yani.Şaşkındın sen de en az benim kadar.Oysa ki bir ömür geçirmişiz, farkında olmadan tanıyormuşuz birbirimizi paralel yaşamlarımızdan.
Zaman meselesi değildi bu,yaş da değil..Doğru ya da yanlış hiç değil.Sadece benim bahanem bu,gitmemi zorlaştırmaman için uydurduğum.
..Ardından yürümek istedim aslında;hayatımın neresindeydin?Karar vermeye gücüm yetmeyecekti;biliyordum ve sen döndün,geldin benden önce.Uzattığımda tutunman için elimi;gitmek istemediğini anladım..ve yukarıya çektim seni.Gelişin mutlu etti beni.Hele ki düşmemiştin ya!Nihayet yanımdaydın işte..
Karar veremedik bir süre;yan yana olmanın telaşını yaşıyorduk belki.Ayrılmak için bir araya gelmiştik ama;ayrılığı beceremiyorduk bir türlü.
Oturduğun kayanın yanında olmalıydım belki ben de .Sana anlatacak bir öyküm vardı.Dinleyeceğinden emin bir o kadar da karasız..durdum yanında.Sen de biliyordun gitmek istemediğimi;ama ayrılış vakti idi..
“Gitme!” dedin;sonundaki ünlemin doğru olup olmadığını umursamadan..Özleyişin,gözlerindeydi konuşurken.Garip ama özlüyordun beni.Bir telaş vardı içinde saklı;ama çaresizliğini omzundaki başım hissetti;sen de gidiyordun çünkü..
-Söylemiştin;gerilen lastik,her ikimizin de canını yakacaktı kopunca-
Bırakıp gitmek istemedim seni;öyküsü tamamlanmamış bir kayalıkta.
Gözlerimi kapattığımda,bakışlarınla anımsıyorum seni;bir fincan çayın yanındaki sohbetin ile..
Kimbilir sen nasıl anıyorsun beni?Bir şarkının adında belki;bir babanın kızını kucaklayışındaki uykusuzlukla.Belki de bir kehribar kokusunda;gecenin çiyi ile karışmış..
Söyleyecek o kadar çok şey var iken sana;keşkelerle vakit öldürüyorum şimdi.Elimde bir sızı,sana el yazması bir mektup kadar yakın bu şehirde.

(*)Yanında çözülmekten korktuğum için;dinlemene engel oldum,yarım bıraktığım öyküyü..Ancak kağıtların arkasından seslenebildim sana ;yetişmiyor sesim..Uzaktasın bir yüzyıl kadar..

...........

Günleri unutturdu gelişin,
sabahı,akşamı,
O anın saatini
artık beklemiyorum seni;
artık tüm duvarlarımla karşındayım işte.
Gelip onları yıkacaksın diye korkum;
sağlam,tuğlalı,harcı-kireci ile
kopkoyu duvarlarımı.
Bir sözünle yıkılacak,bir bakışınla
yerle bir olacak şu kalbim pır pır atmakta..
Bankın soğuğu,martıların çığlıkları,
Olduğum şehrin yalnızlığı..;
artık önemli değil,
sen sen değil,ben de ben
Biz olma anı,bizbize olma anı
Olduğumuz yere
kurduğumuz evin huzuru içinde
sarıl bana..!
Biz iki kendini bilmez,
Birer uçurtma kuyruğu;
gökyüzünde birbirine dolanan
Henüz vakit var derken geçip giden zaman
Ardı sıra geliyor peşinden
Sen bana gelirken;artık
Tutarlı sözlerim var sana
bekle ;
Söyleyeceğim.

arşenin dansı

“İşte sana böyle bir hayat eşi gerekli “ derken ; ayakkabısının uzun kurdelesini boynuna dolayan genç kadın çoktan seçimini yaparak tavana asılı kalmıştı bile..
Sonrasında boşaldı içi.İçine itmekten kendisini ,o kadar tıkanmıştı ki;boğazı düğüm düğüm,gırtlağı suskun.Çığlık atmalıydı.Bu sefer sessiz olmayan,gürül gürül bir çığlık.Yalnızlığını da söküp çıkaracak yüksek frekansta bir çığlık;çığ gibi büyüyen,yapım eki ile kulakları sağır eden..
Çığlığın peşisıra gelen sessizlik.Arkasından başlayan müziği duymalıydın;o ritmi..Arşenin kemanın gövdesindeki dansını izlemeliydin.Ne kadar büyülü bir etkiydi anlatamam sana.Mavi eteğine dolanan kuşağını çözmeye başladığında başladı müzik sessizlikle birlikte.Sonra bulutlar geldi yavaş yavaş.Önce mavi, sonra grileşen bulutlar ; rüzgara rağmen direnip dağılmayan bulutlar.Evet üzerimizdeydi fırtına öncesi ama korkmuyordum ben;sen yanımda olmasan da başa çıkabilirdim bu gelip gitmelerle.Oturup burada fırtınanın gelişini beklemeyecektim biliyordum..Gideceğimden o kadar emindim ki;çözülmüş kuşağı bağlayacak bir yelkenim bile hazırdı açık denizlere çevirmiş yüzünü..
Sensiz bir yolculuk olacaktı biliyordum ama müziği sen de duyabilirdin.Çığlık kesildi artık,sessizlik de sustu.Birazdan tayfaları atlatıp,kemanı,mavi eteklerimi ve içimden çıkan her şeyi yükleyip tekneye ,yola çıkacağım..

....Önce veda etmeliyim sahnedeki sanatçıya ve şeytanın kemancısına..

Ayakkabılar hiç eskimemişti.Çünkü genç kadın onları hiç giymedi..Süslü bir kutunun içinde gelmişti topuklu,el yapımı,lacivert ayakkabılar.Önce yakmaya çalıştı genç kadın şöminede onları.Acısı ancak ateş ile söndürülebilirdi;canı çok yanıyordu.Tüm vücudunu kaplamıştı yılların yorgunluğu ve vefasızlığı..Sonra müzik başladı ; içine aldı genç kadını.Yıllarca çalmaktan parmakları nasır tutmuş; yadigar kemanı artık uzanıp alamayacak kadar yorgun hissediyordu kendisini.Üzerini örten kumaş parçasını soyup çıkarıp;mavi eteğini giymek istedi..Etek,kuşağı çözülüp tekneye yüklenmişti bile..Gecikmişti.
O’na düşen artık lacivert denize bırakmaktı kendisini; yaklaşan fırtına öncesi..Keskin,soğuk o koyu mavi kadifeye..

kapkara

Kara günlüğüne
bunu da ekle,
kalemin geri geri gitmesin.
Bir gün olacaktı nasılsa;
tarihi belirsiz,
beklenendi sadece.

Kara günlüğüne
ak satırlarla yaz gidişimi
ayak seslerimi duyduğunda
bu kapının ardından
ve hoşçakal bile diyemeden
yalnızlığına.